حیف.

یه معلم داشتیم دوران دبیرستان 

میگفت بچه ها خیلی نامرد شدن

همچین که از مدرسه فارغ التحصیل شدن اگه یه روز تو خیابون ببیننت روشونو بر میگردونن و میرن.انگار نه انگار یه روزی معلمشون بودیم.

یه بار سر ایسگاه تاکسی دیدمش،اما اون منو ندید

یادم به حرفش افتاد رفتم سلام کردم بهش،نمیدونم شناختم یا نه ولی خیلی تحویل گرفت منو:)

معلم ساده و بی ادعایی بود کاری به کسی نداشت کلا.

یه معلم دیگه بود که من خیلی دوستش داشتم ،برعکس معلم قبلی اون پر ادعای عالم بود

هر موقع باهاش درس داشتیم خوشحال عالم بودم:|

با اینکه سر شیطنتام بهم صفر میداد ولی بازم دوسش داشتم:|

خیلی زیاد!

الان وقتی میبینیش وحتی جلو پاش بلند میشی انگار با مغرور ترین ادم دنیا رو به رویی،کله  شو میندازه پایین و میره:|

ضایع شدم جلو همه کسایی که تو اون مجلس بودن

زورش اینجاس مثلا فامیلم هست:|

حیف من که انقدر اینو دوسش داشتم!

حیف دوست داشتن واقعا  که صرف اینا بشهیا اینکه بخوان بشن برات الگو

نگید حواسش نبوده ،خیلی هم بوددفعه  اولش نبود:)